dərgəh

is. <fars.> klas.

1. Astana, kandar, qapı önü; böyük adamların qapısı; saray, iqamətgah. <Xaqani:> Nizami! Lütf ilə soruşsan nəyəm? Sənin dərgahında aciz bəndəyəm. M. R..

2. məc. din. Allahın mərhəməti, şəfqəti, köməyi, inayəti mənasında (bəzən «Allah», «həqq» sözləri ilə). Yarəb, kərəm et ki, xarü zarəm; Dərgahə bəsi ümidvarəm. F.. . . Həmşəriləri təziyə məclisinə . . qoymayanda . . başlarını salardılar aşağa və özözlərinə deyərdilər: – Allah, şükür dərgahına! C. M.. Xəlifə onların hər birinə tək-tək cavab verib, onlar üçün Allah dərgahından səadət və dövlət rica edəcəyini və duasını onların barəsində şamil edəcəyini vədə verdi. M. S. O.. Əllərini Allah dərgahına qaldırmaq (qalxızmaq) – Allaha müraciətlə əllərini göyə qaldırıb ona yalvarmaq, raz-niyaz etmək. <Sona xanım:> Əziz Allah, dərgahına qalxızmışam əllərimi! Ə. H..

3. məc. tənt. Ev. Peymanını pozan xəyal həmdəmim; Dərgahıma sayə salmayacaqdır. S. V..